Το να πέσει κάποιος σε ένα συναισθηματικό κενό, το να είναι κακοδιάθετος για κάποιο διάστημα ή να νιώθει πως έχει «πιάσει πάτο» αποτελεί ένα φυσικό μέρος της ζωής. Έρχονται μέρες που ξυπνάμε με μια καταπληκτική διάθεση και μια γλυκιά αίσθηση για τη ζωή και άλλες πάλι που θα θέλαμε να μη σηκωθούμε καν από το κρεβάτι. Οι αιτίες μπορεί να είναι πολλές και πολύ προσωπικές. Ίσως, πίσω από την κακή μας διάθεση, να βρίσκεται μία ένταση στη σχέση μας με έναν καλό φίλο ή αγαπημένο ερωτικό σύντροφο, εργασιακά ή/και οικονομικά προβλήματα, ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου κ.ά. Η κακή διάθεση μπορεί, επίσης, να οφείλεται σε μία φάση της ζωής μας, όπου υπάρχουν πολλές προϋποθέσεις για να νιώσουμε στεναχώρια και λύπη. Υπάρχουν άτομα που νιώθουν θλίψη με αφορμή τις κρύες και γκρίζες μέρες του χειμώνα και άλλα από την πανδαισία της άνοιξης…
Υπάρχουν φάσεις της ζωής -όπως η εφηβεία, το να μείνεις για πρώτη φορά μόνος, η κλιμακτήριος, η συνταξιοδότηση κ.τ.λ.- στη διάρκεια των οποίων τα περισσότερα άτομα δεν έχουν, συχνά, καλή διάθεση. Κάθε άνθρωπος αντιδρά με το δικό του προσωπικό τρόπο απέναντι σε αυτές τις κρίσεις/προκλήσεις της ζωής. Κάποιοι τις ξεπερνούν ευκολότερα, κάποιοι δυσκολότερα και κάποιοι άλλοι ίσως ποτέ. Αυτό εξαρτάται από τις προηγούμενές εμπειρίες μας από ανάλογες καταστάσεις, από την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία μας, από το είδος της απώλειας που βιώνουμε, αλλά και από τη στήριξη που θα έχουμε ή δεν θα έχουμε…
Μία περίοδος, όμως, φυσιολογικής άσχημης διάθεσης μπορεί να εξελιχθεί σε κατάθλιψη… Πότε όμως μπορούμε να πούμε πως αυτά που νιώθουμε είναι κατάθλιψη; Γιατί κάποιοι από μας οδηγούνται εκεί; Υπάρχει βοήθεια;
Πολύ απλά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η διαφορά ανάμεσα στην άσχημη διάθεση και στην κατάθλιψη έχει να κάνει με την ένταση και τη διάρκεια των αισθημάτων θλίψης, λύπης και του γενικευμένου ψυχικού πόνου. Η κατάθλιψη έχει γενικά αλλά και ατομικά χαρακτηριστικά, και δεν είναι δυνατόν να κατανοηθεί χωρίς να ληφθούν σοβαρά υπόψη τόσο η μοναδικότητα του συγκεκριμένου ατόμου όσο και η προσωπική του ιστορία…
Κατάθλιψη
Γενικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από μια μακρόχρονη -πάνω από 6 μήνες- κακή διάθεση, αισθητά μειωμένη αυτοεκτίμηση και ενδιαφέρον για τη ζωή και τους άλλους, μειωμένη απόδοση σε εργασία και σπουδές, έντονα αισθήματα ενοχής, ανημποριάς και απελπισίας, καθώς και ιδέες αυτοκαταστροφικού περιεχομένου. Συχνά, το άτομο νιώθει μία έντονη αδυναμία να ανταπεξέλθει ακόμα και στις πιο απλές απαιτήσεις της καθημερινότητάς του, καθώς διακατέχεται από μία έντονη αίσθηση ματαιότητας και απόλυτης προσωπικής αποτυχίας.
Κάποιες από τις προαναφερθείσες εκδηλώσεις/συμπτώματα μπορεί ο καθένας μας να τα βιώσει μεμονωμένα. Στην περίπτωση της κατάθλιψης, όμως, συνυπάρχουν πολλά από αυτά ταυτοχρόνως, για μεγάλο χρονικό διάστημα και σε βαθμό που να επηρεάζεται άμεσα η καθημερινότητα αυτού που τα βιώνει.
Η κατάθλιψη σχετίζεται, συχνά, με γεγονότα ή καταστάσεις που είναι ή/και βιώνονται ως ιδιαίτερα απειλητικές και δυσβάσταχτες. Υπάρχουν, όμως, και περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει εμφανής εκλυτικός παράγοντας. Αυτό είναι δυνατόν να οφείλεται σε παλαιότερες, διαφόρων ειδών και προέλευσης απώλειες -που δεν διευθετήθηκαν επαρκώς ενδοψυχικά και που απωθήθηκαν σε μεγάλο βαθμό- ή ακόμα και σε διάφορες βιοχημικές/ορμονικές διαταραχές/μεταβολές.
Όταν κάποιος έχει κατάθλιψη, το αίσθημα ματαιότητας και ανημποριάς, η παντελής έλλειψη διάθεσης, ενέργειας και πρωτοβουλίας είναι τόσο έντονα, ώστε η αναζήτηση βοήθειας να φαντάζει ως κάτι το υπερβολικά δύσκολο, ίσως ακόμη και μάταιο. Και όμως, η απαλλαγή από το φρικτό εναγκαλισμό της κατάθλιψης είναι εφικτή. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι θεραπευτικής αντιμετώπισης -ψυχοθεραπευτικοί ή/και φαρμακευτικοί- που είναι πολύ αποτελεσματικοί. Προσωπική μου πεποίθηση, όμως, είναι πως το φάρμακο, από μόνο του, δεν επιλύει προβλήματα διαπροσωπικά, προσωπικά ή κρίσεις ζωής. Απλά, ανακουφίζει από τα βασανιστικά συμπτώματα -όπως ένα παυσίπονο τον πόνο ενός χαλασμένου δοντιού- χωρίς αυτό να μειώνει την οποιαδήποτε αξία του οποιουδήποτε φαρμάκου.
Μια βιώσιμη και μονιμότερη απαλλαγή από τα δυσβάσταχτα καταθλιπτικά αισθήματα προϋποθέτει οπωσδήποτε και τη συνειδητοποίηση όλης της έκτασης των πραγματικών αιτιών της κατάθλιψης, καθώς και την ενδοψυχική συναισθηματική τους επεξεργασία, μέσα από μία ψυχοθεραπευτική προσέγγιση, με τη βοήθεια ενός έμπειρου και εκπαιδευμένου ψυχοθεραπευτή που να εμπνέει ένα αίσθημα αποδοχής, εμπιστοσύνης και ασφάλειας.
Dr. Σάββας Ν. Σαλπιστής, M.Sc., Ph.D.
Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης ενηλίκων και παίδων
Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής
Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης
Για την υπηρεσία online ψυχολόγος (online συνεδρίες) κάντε κλικ ΕΔΩ
Για ραντεβού στο γραφείο του Σάββα Ν. Σαλπιστή Ph.D. κάντε κλικ ΕΔΩ
Ψυχολόγος Θεσσαλονίκη , Ψυχολόγοι Θεσσαλονίκη , Ψυχολόγος Θεσσαλονίκη κέντρο , Ψυχολόγοι Θεσσαλονίκη κέντρο , Ψυχολόγος Online , Ατομική ψυχοθεραπεία , Θεραπεία ζεύγους , Θεραπεία ζεύγους Θεσσαλονίκη , Θεραπεία παιδιών και εφήβων , Συμβουλευτικές συνεδρίες Θεσσαλονίκη, Συμβουλευτικές συνεδρίες
[…] άτομα με κατάθλιψη κουράζονται και μόνο στη σκέψη να κινητοποιηθούν, […]
Γεια σας,ονομαζομαι Ισμηνη και ειμαι μια 30χρονη χωρισμενη μητερα ενος 4χρονου κοριτσιου.Εδω και 2,5 χρονια απατησα τον συζυγο μου με εναν αντρα κατα 28 χρονια μεγαλυτερο μου.Αυτη ηταν η αιτια του χωρισμου.Χωρις να θελω να μπω σε λεπτομερειες η σχεση μου αυτη μου στοιχησε οσο τιποτε αλλο και αδυνατο να ξεπερασω τον πρωην συζυγο μου (ο οποιος οδευει για γαμο και βρισκεται στο εξωτερικο).Η σχεση μου(με τον πρωην συζυγο ηταν μια σχεση οχι ερωτα θα ελεγα περισσοτερο αγαπης.Τον γνωρισα απο τα 16 μου και ημασταν φιλοι.Καπου στα 23 ειδαμε διαφορετικα ο ενας τον αλλο και απο τοτε για 5 χρονια συζουσαμε.ηρθε και το παιδι..παντρευτηκαμε..αλλα αυτο το προσωπο που μπηκε στην ζωη μου οταν γεννησα ενα γοητευτικο ατομο εφερε τα πανω κατω.Οπως θα ελεγε και η γιαγια μου ξεμυαλιστηκα..το θεμα οτι ενω υπηρχε μια σχεση παθους στην αρχη μετα προσγειωθηκα αποτομα οταν αρχισε και απομακρυνοταν με τον τροπο του βεβαια.Ο συζυγος μου ηξερε γι αυτη τηη σχεση ωστοσο δεν ηξερε ποσο προχωρημενη ηταν.προσπαθησα να τον επαναπροσεγγισω και πραγματικα ειχα μετανοιωσει και ζητουσα μια δευτερη ευκαιρια αλλα ηταν ανενδοτος.Η νεα του σχεση τον ειχε απομακρυνει ακομα πιο πολυ.Εχοντας βιωσει την απορριψη ως παιδι με ποικιλους τροπους η σχεση εξαρτησης δεν αργησε να εκδηλωθει παρολο που αντικειμενικα η σταση του ηταν προκλητικη και δεν μου αφηνε περιθωρια να μην αντιδρασω και να ερθω σε συγκρουση μαζι του.τωρα προσπαθω να απεμπλακω απο αυτη τη δυσλειτουργικη σχεση και η μοναξια ειναι αβασταχτη.πιεζομαι νοιωθω ενοχες που δεν ειδα καθαρα εξαρχης,θελω να γυρισω τον χρονο πισω,ανασφαλεια και αβεβαιοτητα στους περισσοτερους τομεις της ζωης μου.απο την αλλη αν χωρισω μετα θα μεινω εντελως μονη αφου ο κυκλος που ειχα πριν χωρισω δεν υπαρχει.εκτεθηκα σε πολυ μεγαλο βαθμο.και δεν την μπορω τη μοναξια.ουτε δουλεια βρισκω.οταν ακουνε 30 και με παιδι αστο καλυτερα.με τη μητερα μου δεν εχω καμια επικοινωνια,τον πατερα μου δεν τον γνωρισα ποτε.αδερφια επισης δεν εχω που να ανοιξω την καρδια μου?ειμαι μπλοκαρισμενη.θελω να ξαναφτιαξω τη ζωη μου να προχωρησω μπροστα να κανω και αλλα παιδακια να φυγει αυτο το στιγμα απο πανω μου.αλλα εχω κλειστει στον εαυτο μου απελπιστικα…ουφ αυτα ευχαριστω
Η κατάσταση σας, έτσι όπως την περιγράφετε, είναι πραγματικά περίπλοκη και σύνθετη και απαιτεί ενδελεχή εκτίμηση αλλά και την ανάλογη θεραπευτική αντιμετώπιση. Οι όποιες συμβουλές θα ήταν σταγόνα στον ωκεανό καθώς η προβληματική σας απαιτεί μια συστηματική και μακρόχρονη αντιμετώπιση.
Επειδή, όπως αναφέρετε, δεν έχετε την οικονομική δυνατότητα να δείτε κάποιον ειδικό ιδιωτικά, θα πρέπει να απευθυνθείτε σε κάποιο κέντρο Ψυχικής Υγιεινής ή Ψυχιατρικό Τμήμα ενηλίκων του δημοσίου της περιοχής σας ώστε να ξεκινήσετε κάποιου είδους θεραπευτική αντιμετώπιση που χρειάζεστε για να νιώσετε καλύτερα και, μαζί με εσάς, και το παιδάκι σας.
Σας εύχομαι καλή δύναμη