Share the post "Αυτοκτονία: πως στηρίζω κάποιον που έχει αυτοκτονικές σκέψεις"
Γενικά
Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι σκέφτονται κάποια στιγμή της ζωής τους την αυτοκτονία. Για τους περισσότερους, αυτό δεν είναι παρά μόνο μια φευγαλέα σκέψη και τίποτα περισσότερο. Κάποιοι, όμως, υποφέρουν από επανερχόμενες και ιδιαίτερα βασανιστικές αυτοκτονικές σκέψεις. Όταν κάποιος φθάσει σε σημείο να σκέφτεται -άσχετα αν τελικά το πράξει ή όχι- να βάλει τέλος στη ζωή του, αυτό σημαίνει πως τη βιώνει ως δυσβάσταχτη. Τα αισθήματα μοναξιάς, απελπισίας και ανημποριάς είναι τόσο επώδυνα και μη διαχειρίσιμα που η απαλλαγή από αυτά, με οποιονδήποτε τρόπο, φαντάζει πραγματικά ως αληθινή λύτρωση.
Τα περισσότερα άτομα που κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας το έχουν πει προηγουμένως με κάποιον τρόπο σε κάποιο άτομο του άμεσου, συνήθως, περιβάλλοντός τους. Αυτό σημαίνει, λοιπόν, πως όταν κάποιος εκφράζεται με τρόπο που να υπονοεί ή να λέει άμεσα πως σκέφτεται την αυτοκτονία ως ενδεχόμενο ή «λύση» της αδιέξοδης κατάστασής του, θα πρέπει ΠΑΝΤΑ να το λαμβάνουμε πολύ σοβαρά υπόψη καθώς, στην καλύτερη περίπτωση, πρόκειται για μια κραυγή βοήθειας.
Η απόσταση μεταξύ σκέψεων, σχεδίων και πράξεων είναι διαφορετική από άτομο σε άτομο και σε διαφορετικές στιγμές της ζωής τους. Αυτό σημαίνει πως για κάποιους η απόσταση αυτή μπορεί να είναι πολύ μικρή μια δεδομένη στιγμή και, για το λόγο αυτό, η κινητοποίησή μας θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο άμεση, ψύχραιμη και συγκροτημένη.
Ευτυχώς, οι περισσότεροι φαίνεται πως διστάζουν μέχρι και την τελευταία στιγμή και είναι, συνήθως, δεκτικοί σε κάθε ειλικρινή προσπάθεια βοήθειας. Αρκετές φορές, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την παρουσία κάποιου που να αντέχει τον ψυχικό τους πόνο, που ακούει προσεκτικά και με ενδιαφέρον, χωρίς να κρίνει ή να συμβουλεύει, πριν τουλάχιστον ακούσει και καταλάβει πραγματικά αυτόν που έχει απέναντί του.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, κάθε χρόνο βάζουν τέρμα στη ζωή τους περίπου ένα εκατομμύριο άτομα, ενώ δέκα φορές περισσότεροι είναι αυτοί που κάνουν μία τουλάχιστον απόπειρα αυτοκτονίας κατά το ίδιο χρονικό διάστημα. Γενικώς, για κάθε ολοκληρωμένη αυτοκτονία υπολογίζεται πως υπάρχουν δέκα φορές περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας και εκατό φορές περισσότερα άτομα έχουν αυτοκτονικές σκέψεις.
Αυτοκτονία
Οι αιτίες των αυτοκτονικών σκέψεων/ιδεασμών
Η αυτοκτονική συμπεριφορά είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης μιας σειράς αιτιολογικών παραγόντων, όπως:
- Ψυχιατρικοί παράγοντες: η ύπαρξη σοβαρής κατάθλιψης, κάποιας άλλης σοβαρής ψυχικής διαταραχής (π.χ. σχιζοφρένεια, διαταραχή προσωπικότητας) ή αγχώδους διαταραχής καθώς και η χρήση διαφόρων ουσιών ή αλκοόλ. Η κατάθλιψη είναι μια αντιμετωπίσιμη ψυχική ασθένεια που μπορεί να πλήξει τον καθένα. Παρόλ΄αυτά, μόνο το 15% αυτών που έχουν κατάθλιψη διαγιγνώσκονται και τυγχάνουν θεραπευτικής αντιμετώπισης.
- Διάφορες κρίσεις ή σοβαρά γεγονότα ζωής: η συνηθέστερη αιτία είναι κάποιου είδους προσωπική κρίση όπου το άτομο διακατέχεται από ιδιαίτερα έντονα αισθήματα αποτυχίας, ανεπάρκειας και αναξιότητας. Επίσης, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή της εργασίας, το τέλος μιας σχέσης, κάποια σοβαρή σωματική ασθένεια ή τα γηρατειά.
- Ψυχολογικοί παράγοντες: διάφορες διαπροσωπικές συγκρούσεις, μια συστηματικά προσβλητική συμπεριφορά προς το εν λόγω άτομο, βία ή εμπειρίες φυσικής κακοποίησης και σεξουαλικής εκμετάλλευσης στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας καθώς και έντονα αισθήματα απελπισίας.
- Κοινωνικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες: η δυνατότητα πρόσβασης σε μέσα που μπορεί να προκαλέσουν το θάνατο (π.χ. όπλα, χάπια κ.ά.), κοινωνική απομόνωση και οικονομικές δυσκολίες ή ο αναγκαστικός ξεριζωμός κάποιου από την πατρίδα του εξαιτίας πολέμου ή άλλης απειλής μπορεί, επίσης, να οδηγήσουν σε αυτοκτονικές σκέψεις ή ακόμα και πράξεις.
- Πιθανοί βιολογικοί ή γενετικοί παράγοντες: όπως π.χ. οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονικής συμπεριφοράς.
Οι αυτοκτονικές σκέψεις εξαφανίζονται, συνήθως, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα. Μερικές φορές, όμως, παραμένουν για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα ή επανέρχονται κατά περιόδους.
Πιθανές πρώιμες ενδείξεις ύπαρξης αυτοκτονικών σκέψεων
Ένα άτομο που σκέφτεται την αυτοκτονία επιθυμεί συχνά τη βοήθεια και, για το λόγο αυτό, επικοινωνεί με κάποιον τρόπο -άμεσα ή έμμεσα- τις σκέψεις ή τις προθέσεις του. Ορισμένες συνήθεις ενδείξεις, που είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, είναι όταν το άτομο:
– Μιλά λίγο ή ακόμα και πολύ για αυτοκτονία
– Ακούει μουσική, διαβάζει βιβλία ή έχει στην κατοχή του εικόνες με θέμα το θάνατο
– Δεν συναντά φίλους, απομονώνεται από τα μέλη της οικογένειάς του
– Νιώθει αναξιότητα, απελπισία ή παραίτηση, που τα δείχνει με διάφορους τρόπους
– Χαρίζει σημαντικά προσωπικά του αντικείμενα
– Συχνές και μεγάλες συναισθηματικές διακυμάνσεις, ξαφνικές εκρήξεις οργής
– Δείχνει ξαφνικά πιο ήρεμο και καλοδιάθετο
– Ξαφνικά, επισκέπτεται ή τηλεφωνεί σε σημαντικά πρόσωπα της ζωής του
– Αυτοτραυματίζεται ποικιλοτρόπως, όπως π.χ. χαράζεται σε διάφορα σημεία του σώματος,
καταναλώνει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, κάνει χρήση ουσιών κ.ά.
– Εκτίθεται σε επικίνδυνες καταστάσεις
– Προετοιμάζεται για το θάνατο, π.χ. καθαρίζοντας ξαφνικά το δωμάτιό του, επιστρέφοντας πράγματα
που έχει δανεισθεί, γράφει τη διαθήκη του κ.ά.
– Γίνεται κάτοχος ή συλλέγει όπλα, χάπια ή άλλα μέσα που μπορεί να προκαλέσουν θανατηφόρα βλάβη
– Έχει κάνει προηγούμενη απόπειρα αυτοκτονίας
Αυτοκτονικές σκέψεις
Τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω;
Τα περισσότερα άτομα που έχουν αυτοκτονικές σκέψεις περνούν κάποιου είδους κρίση. Η βοήθεια και η στήριξη της οικογένειας, των φίλων και των επαγγελματιών της ψυχικής υγείας αποτελούν συχνά ένα ιδιαίτερα σημαντικό μέρος της προσπάθειας αντιμετώπισης αυτής της κρίσης.
Για ένα άτομο με επανερχόμενες αυτοκτονικές σκέψεις είναι πάρα πολύ δύσκολο να δει κάποια αχτίδα φωτός στο τρομακτικό αδιέξοδο που βιώνει. Όπου και αν στραφεί, θεωρεί πως το μόνο που αντικρίζει είναι ένα βαθύ σκοτάδι. Τις στιγμές εκείνες, του είναι αδύνατον να σκεφθεί πως, για όλες σχεδόν τις καταστάσεις, υπάρχει κάποιου είδους λύση. Για το λόγο αυτό, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να βρεθεί ένα χέρι βοήθειας που να του υπενθυμίσει πως υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται και που βρίσκεται δίπλα του.
Ένα άτομο που σκέφτεται την αυτοκτονία νιώθει συχνά μόνο και απομονωμένο. Αυτό μπορεί να του δημιουργήσει μια αίσθηση ματαιότητας και πως κανείς δεν μπορεί να το βοηθήσει ή να καταλάβει τον τεράστιο ψυχικό του πόνο. Όταν κάποιος δεν μπορεί να βρει κάποιον τρόπο διαχείρισης αυτού του τεράστιου πόνου, τότε η αυτοκτονία φαντάζει ως η μόνη λύση.
Μερικές φορές, η απόφαση αυτή μπορεί να κάνει το εν λόγω άτομο να φαίνεται εξωτερικά πολύ ήρεμο. Η ηρεμία αυτή μπορεί να έχει πολλές αναγνώσεις και μία από αυτές μπορεί να είναι η σιωπηρή απόφαση πραγματοποίησης ενός αυτοκτονικού σχεδίου. Μια τέτοιου είδους αιφνίδια αλλαγή στη συμπεριφορά του ανθρώπου μας ή ένα ανεξήγητο αίσθημα ανησυχίας που μπορεί να καταλάβει τα άτομα του άμεσου περιβάλλοντός του θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψη και να διερευνηθούν επισταμένως.
Αυτοχειρία
- Θα πρέπει να κάνουμε κάτι άμεσα
Εάν αναγνωρίσουμε κάποιες ενδείξεις πιθανής ύπαρξης αυτοκτονικών σκέψεων ή προθέσεων σε ένα άτομο του άμεσου περιβάλλοντός μας, θα πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα ένα διάλογο μαζί του. Το ενδιαφέρον και η διαθεσιμότητά μας μπορούν από μόνα τους να είναι αρκετά ώστε να σωθεί μια ζωή. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να θεωρήσουμε πως η κατάσταση θα βελτιωθεί από μόνη της χωρίς βοήθεια ή πως το άτομο θα ζητήσει βοήθεια από μόνο του όταν πραγματικά τη χρειασθεί.
- Θα πρέπει να έχουμε συνείδηση των αντιδράσεών μας
Οι πιο συνηθισμένες αντιδράσεις απέναντι σε καταστάσεις που δεν αντέχουμε συναισθηματικά είναι ο πανικός, η σημαντική υποβάθμιση της σημασίας τους ή ακόμα και η αγνόησή τους. Επίσης, μπορεί να θελήσουμε να βρούμε μια γρήγορη «λύση» που να κάνει τον άνθρωπό μας να νιώσει καλύτερα όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Εάν διαπιστώσουμε τέτοιου είδους αντιδράσεις στον εαυτό μας, θα πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου ατόμου που εμπιστευόμαστε και να μιλήσουμε μαζί του για το πώς νιώθουμε και το τι σκεφτόμαστε.
- Θα πρέπει να είμαστε διαθέσιμοι
Η αφιέρωση χρόνου στον άνθρωπο που βρίσκεται σε μια τέτοια κατάσταση είναι ιδιαίτερα σημαντική και δείχνει έγνοια και ειλικρινές ενδιαφέρον που τόσο ανάγκη έχει. Η διαθεσιμότητά μας, σε συνδυασμό με την ανθεκτικότητα, την υπομονή και τη διάθεσή μας να ακούσουμε όσα θα ήθελε να μοιραστεί μαζί μας, χωρίς επικρίσεις και χαρακτηρισμούς, διευκολύνει μια αμεσότερη και ειλικρινέστερη επικοινωνία.
- Θα πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά για το ενδεχόμενο της αυτοκτονίας
Ο μοναδικός τρόπος να διαπιστώσουμε εάν κάποιος σκέφτεται την αυτοκτονία ή προτίθεται να αυτοκτονήσει είναι να τον ρωτήσουμε ευθέως για αυτό, όσο δύσκολο και αν είναι. Θα πρέπει να του μιλήσουμε ανοιχτά για τους λόγους της ανησυχίας μας και να ακούσουμε προσεκτικά και χωρίς επικρίσεις τα όσα έχει να μας πει. Να ρωτήσουμε ευθέως όχι μόνο αν έχει πραγματικά πρόθεση να βάλει τέλος στη ζωή του αλλά και αν έχει κάνει συγκεκριμένα σχέδια για κάτι τέτοιο ή αν έχει ορίσει συγκεκριμένη μέρα και ώρα για το εγχείρημά του.
Ρωτώντας, έχουμε τη δυνατότητα να σχηματίσουμε καλύτερη εικόνα για το ενδεχόμενο ύπαρξης άμεσου κινδύνου ώστε να δράσουμε ανάλογα. Σε περίπτωση διαπίστωσης άμεσου κινδύνου, παροτρύνουμε το άτομο να επισκεφθεί κάποιον ειδικό και αναλαμβάνουμε να κλείσουμε ένα ραντεβού άμεσα.
Επίσης, ποτέ δεν ρωτάμε «γιατί», αφενός, γιατί δεν υπάρχει πάντα ένας ξεκάθαρος λόγος, αφετέρου, γιατί τέτοιου είδους ερωτήσεις μπορεί να εκληφθούν ως αμφισβήτηση, η δε λέξη «γιατί» ως έκφραση μιας λανθάνουσας κατηγορίας ή μομφής. Η όποια ερώτηση προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να τεθεί περίπου ως εξής: π.χ. «Θα πρέπει να έχεις πολύ σοβαρούς λόγους για να νιώθεις τόσο άσχημα και για να κάνεις τέτοιες σκέψεις. Θα ήθελες μήπως να μιλήσεις για αυτό;».
- Ποτέ δεν κρατάμε μυστικές τις προθέσεις κάποιου να αυτοκτονήσει
Σε καμία περίπτωση δεν δεχόμαστε να κρατήσουμε μυστικά τα σχέδια αυτοκτονίας κάποιου, ακόμα και αν υπάρχει πιθανότητα διάλυσης της σχέσης μας με το συγκεκριμένο άτομο. Η ζωή έχει πάντα προτεραιότητα. Είναι προτιμότερο να χάσουμε ένα φίλο που βρίσκεται εν ζωή παρά να βρεθούμε στη νεκρώσιμη ακολουθία του. Από την άλλη, η πιθανότητα αποκατάστασης της σχέσης αργότερα είναι μεγάλη όταν το άτομο συνειδητοποιήσει πως γινήκαμε η αφορμή να σωθεί η ζωή του.
- Παρηγορούμε και μεταδίδουμε ελπίδα
Ποτέ δεν θα πρέπει να μειώσουμε τη σοβαρότητα των προβλημάτων που επικαλείται το άτομο που κινδυνεύει. Το σημαντικό δεν είναι το τι πιστεύουμε εμείς αλλά το να μπορέσουμε να ανατρέψουμε μια αδιέξοδη και ιδιαίτερα επικίνδυνη κατάσταση.
Η οποιαδήποτε προσπάθεια να πεισθεί το άτομο που νιώθει άσχημα ψυχικά πως υπερβάλει και πως έχει κάθε λόγο να θέλει να ζήσει μπορεί να αυξήσει δραματικά τις ενοχές, το αίσθημα απελπισίας και την αίσθησή του πως κανείς δεν τον καταλαβαίνει. Αντ΄αυτού, θα πρέπει να εστιασθούμε στο ότι υπάρχει βοήθεια, αρκεί να το θελήσει, πως η κατάθλιψη μπορεί να αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά στην πλειοψηφία των περιπτώσεων και πως το ίδιο ισχύει και για τις αυτοκτονικές σκέψεις. Με άλλα λόγια, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μπορέσουμε να εμπνεύσουμε ελπίδα για μια καλύτερη συνέχεια της ζωής.
Τέλος, όσο αφελές και αν φαίνεται, είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να αποσπάσουμε μια υπόσχεση από το άτομο με αυτοκτονικές σκέψεις πως δεν θα τις πραγματοποιήσει. Η αλήθεια είναι πως συχνά η υπόσχεση αυτή τηρείται, λειτουργώντας ως ενός είδους μαγική ασφαλιστική δικλείδα.
- Φροντίζουμε τον εαυτό μας
Είναι ψυχικά πολύ επώδυνο και επιβαρυντικό να έχουμε στον άμεσο περίγυρό μας κάποιο άτομο που να υποφέρει τόσο πολύ ψυχικά και, ιδιαίτερα, όταν σκέφτεται το θάνατο ως λύτρωση. Το άγχος και η κατάθλιψη εύκολα μεταδίδονται. Για το λόγο αυτό, εάν κάποιος νιώσει πως η κατάσταση τον ξεπερνά, θα πρέπει οπωσδήποτε να έχει και ο ίδιος πρόσβαση σε κάποιο άτομο της εμπιστοσύνης του που να μπορεί να μοιρασθεί μαζί του τους φόβους και τις ανησυχίες του ή, στην ανάγκη, να ζητήσει τη συνδρομή κάποιου ειδικού.
- Παραμένουμε διαθέσιμοι
Επειδή οι αυτοκτονικές σκέψεις ενός ατόμου δεν εξαφανίζονται πριν νιώσει πως έχει γίνει κάποιου είδους αλλαγή στη ζωή του, η αίσθησή του πως υπάρχουν δίπλα του άτομα που είναι ενεργητικά διαθέσιμα διευκολύνει σε μεγάλο βαθμό τη διαχείριση των αυτοκτονικών ιδεασμών.
Κατάθλιψη
Επίλογος
Παρόλο που καθημερινά υπάρχουν άτομα που βάζουν τέρμα στη ζωή τους και χιλιάδες άλλα που κάνουν αυτοκτονικές σκέψεις, σπάνια γίνεται κάποια δημόσια συζήτηση για αυτό το τόσο σημαντικό θέμα. Πριν από μερικές εβδομάδες, είδα μια νέα γυναίκα της οποίας και οι δύο γονείς έβαλαν τέρμα στη ζωή τους μέσα σε διάστημα δύο χρόνων. Κανείς από τον περίγυρό της δεν τόλμησε να μιλήσει για αυτό το τρομακτικό γεγονός μαζί της, και αυτό όχι από αδιαφορία αλλά από φόβο για τα έντονα συναισθήματα που καραδοκούσαν, αλλά και εξαιτίας της αβεβαιότητας και της άγνοιάς τους για το τι θα ήταν καλό να κάνουν ή να πουν.
Θα πρέπει σιγά-σιγά να προσπαθήσουμε να παραμερίσουμε το φόβο, τις ενοχές και τα ταμπού μας για διάφορα θέματα που αφορούν εκατομμύρια ανθρώπους και που μπορεί να προκύψουν ανά πάσα στιγμή στη ζωή του καθενός μας. Η αυτοκτονία είναι ένα από αυτά. Όσο αποφεύγουμε να τα αγγίξουμε είναι σαν να λέμε στον εαυτό μας, αλλά και στους άλλους, πως είναι επικίνδυνο να μιλάμε για κάποια θέματα, όσο σημαντικά και αν είναι. Μιλώντας, όμως, ανοικτά για την αυτοκτονία είναι στην ουσία σαν να μιλάμε για την ίδια τη ζωή…
Dr. Σάββας Ν. Σαλπιστής, M.Sc., Ph.D.
Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης
ενηλίκων και παίδων
Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής
Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης
Για την υπηρεσία online ψυχολόγος (online συνεδρίες) κάντε κλικ ΕΔΩ
Για ραντεβού στο γραφείο του Σάββα Ν. Σαλπιστή Ph.D. κάντε κλικ ΕΔΩ
Ψυχολόγος Θεσσαλονίκη , Ψυχολόγοι Θεσσαλονίκη , Ψυχολόγος Θεσσαλονίκη κέντρο , Ψυχολόγοι Θεσσαλονίκη κέντρο , Ψυχολόγος Online , Ατομική ψυχοθεραπεία , Θεραπεία ζεύγους , Θεραπεία ζεύγους θεσσαλονίκη, Θεραπεία παιδιών και εφήβων , Συμβουλευτικές συνεδρίες Θεσσαλονίκη, Συμβουλευτικές συνεδρίες
τέλειο όμως..
αποφάσισα να φύγω…
Καλλιόπη, καλημέρα!
Αν το πρώτο σου σχόλιο αναφέρεται στο άρθρο μου, σε ευχαριστώ θερμά:)))
Σε τι αναφέρεσαι, όμως, με το δεύτερο σχόλιό σου;
Καλημερα. Διάβασα το υπεροχο αρθρο σας ψάχνοντας στο Google προκειμένου να βοηθήσω την καλυτερη μου φιλη. Ειναι μια γυναικα 53 χρονων πολυ ομορφη πολυ μορφωμένη προερχόμενη απο εξωτερικο, ειχε κανει μια πολυ πλούσια ζωη, με αρκετη οικονομικη επιφάνεια… Εφυγε απο τον αντρα της ο οποιος ηταν πολυ πλούσιος, κ ο λογος γιατι δε μπορουσε να της προσφερει το μοναδικο όνειρο της ζωης της ενα παιδι. Προσπαθει εδω κ 13 χρονια να υιοθετήσει ενα παιδάκι. Εχει αγοράσει σπιτι γι αυτο το παιδι. Το παιδι ομως δεν ερχεται.. Παρόλο που εχει ολα τα χαρτια κ την καταλληλότητα να υιοθετήσει. Της έχει γινει εμμονή, ειναι μονη της εχει απομονωθεί απο ολους δε βγαινει εξω δεν εχει διαθεση για τιποτα η μοναδικη παρεα της ειμαι εγω κ τα σκυλια της. Παιρνει φαρμακα για να κοιμηθει τα οποια αυξάνει συνεχώς….τον τελευταίο καιρο ολο κ πιο εντονα μου λεει οτι αν δεν ερθει το παιδι δεν εχει λογο ύπαρξης θελει να πεθανει, κ πως θα σκοτωθεί κ συνεχώς κλαίει , προσπαθει να κοιμαται περνοντας φαρμακα για ννα μην σκεφτεται. Την ακουω να μου μιλαει της πρότεινα να παει σε ψυχολόγο δε θελει.
Καταλαβαινει οτι δεν ειναι καλα.. Εγω σε δυο μηνες θα φυγω κ φοβαμαι… Τι μου προτείνετε να κανω?
Χαίρετε
Αφού η φίλη σας έχει συνείδηση πως δεν είναι καλά, γιατί αρνείται να επισκεφθεί έναν ειδικό; Πείτε την να σας αναφέρει έναν, έστω,
σοβαρό λόγο. Πείτε την, επίσης, να πάει μόνον μία φορά και, αν δεν της αρέσει, ας μην ξαναπάει. Να το τεκμηριώσει όμως…
Θα πρέπει να ξέρει, όμως, πως στην κατάσταση που είναι δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να αναλάβει την φροντίδα ενός παιδιού. Θα κριθεί και είναι ακατάλληλη…
Προσωπικά θεωρώ, αν και δεν γνωρίζω τίποτα γύρω από το ιστορικό της φίλης σας, πως έχει εντός της κενά που θα πρέπει οπωσδήποτε να συνειδητοποιήσει και να φροντίσει να τα διευθετήσει,
μέσα από μία δουλειά με τον εαυτό της με κάποιον ψυχοθεραπευτή. Δεν είναι το αναμενόμενο να θέλει ένας άνθρωπος, που πατά γερά στη γη και τα ΄χει καλά με τον εαυτό του, να βάλει τέρμα στη ζωή του
επειδή δεν απόκτησε ένα παιδί. Αυτό σημαίνει πως βλέπει την απόκτηση παιδιού, κυρίως, ως μέσο και λόγο ύπαρξης για τον ΕΑΥΤΟ του. Αυτό δεν αποτελεί ιδανική συνθήκη για την απόκτηση παιδιού…
Κάθε είδους εμμονή σημαίνει μικρότερο ή μεγαλύτερο πρόβλημα και η φίλη σας έχει μεγάλη εμμονή όσον αφορά στην απόκτηση παιδιού…
Τα υπνωτικά που παίρνει δεν είναι καλή “λύση”. Είναι μεσομακροπρόθεσμα εξαρτησιογόνα και δεν δίνουν καμία λύση. Απλά, αποκοιμιέσαι πάνω στο πρόβλημα μέχρι να ξυπνήσεις και να το ξαναδείς μπροστά σου.
Αν πρέπει να πάρει φάρμακα, αυτά θα πρέπει να της τα συνταγογραφήσει κάποιος ψυχίατρος και θα είναι άλλου τύπου (π.χ. αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά).
Τέλος, αν όλες σας οι προσπάθειες αποτύχουν, όσον αφορά στο να δει έναν ειδικό, μπορεί, αν το προτιμά να μιλήσει με κάποιον, αρχικά τουλάχιστον, online, δηλαδή μέσω skype.
Σας εύχομαι καλή δύναμη
Σάββας Ν. Σαλπιστής, Ph.D.January 25, 2020 at 5:10 pm (Edit)
Χαίρετε
Αφού η φίλη σας έχει συνείδηση πως δεν είναι καλά, γιατί αρνείται να επισκεφθεί έναν ειδικό; Πείτε την να σας αναφέρει έναν, έστω,
σοβαρό λόγο. Πείτε την, επίσης, να πάει μόνον μία φορά και, αν δεν της αρέσει, ας μην ξαναπάει. Να το τεκμηριώσει όμως…
Θα πρέπει να ξέρει, όμως, πως στην κατάσταση που είναι δεν πληροί τις προϋποθέσεις για να αναλάβει την φροντίδα ενός παιδιού. Θα κριθεί και είναι ακατάλληλη…
Προσωπικά θεωρώ, αν και δεν γνωρίζω τίποτα γύρω από το ιστορικό της φίλης σας, πως έχει εντός της κενά που θα πρέπει οπωσδήποτε να συνειδητοποιήσει και να φροντίσει να τα διευθετήσει,
μέσα από μία δουλειά με τον εαυτό της με κάποιον ψυχοθεραπευτή. Δεν είναι το αναμενόμενο να θέλει ένας άνθρωπος, που πατά γερά στη γη και τα ΄χει καλά με τον εαυτό του, να βάλει τέρμα στη ζωή του
επειδή δεν απόκτησε ένα παιδί. Αυτό σημαίνει πως βλέπει την απόκτηση παιδιού, κυρίως, ως μέσο και λόγο ύπαρξης για τον ΕΑΥΤΟ του. Αυτό δεν αποτελεί ιδανική συνθήκη για την απόκτηση παιδιού…
Κάθε είδους εμμονή σημαίνει μικρότερο ή μεγαλύτερο πρόβλημα και η φίλη σας έχει μεγάλη εμμονή όσον αφορά στην απόκτηση παιδιού…
Τα υπνωτικά που παίρνει δεν είναι καλή “λύση”. Είναι μεσομακροπρόθεσμα εξαρτησιογόνα και δεν δίνουν καμία λύση. Απλά, αποκοιμιέσαι πάνω στο πρόβλημα μέχρι να ξυπνήσεις και να το ξαναδείς μπροστά σου.
Αν πρέπει να πάρει φάρμακα, αυτά θα πρέπει να της τα συνταγογραφήσει κάποιος ψυχίατρος και θα είναι άλλου τύπου (π.χ. αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά).
Τέλος, αν όλες σας οι προσπάθειες αποτύχουν, όσον αφορά στο να δει έναν ειδικό, μπορεί, αν το προτιμά να μιλήσει με κάποιον, αρχικά τουλάχιστον, online, δηλαδή μέσω skype.
Σας εύχομαι καλή δύναμη
ερχονται και φευγουν οι επιθυμιες για να τερματισω μια αχρηστη ζωη που δεν εχει λογο υπαρξης.ποτε δεν φευγουν.
έκπτωτε,
καμία ζωή δεν είναι άχρηστη. Συνήθως, τη βιώνουμε έτσι, και αυτό σίγουρα μπορεί ν΄αλλάξει. Χρειάζεται, όμως, να το ΘΕΛΟΥΜΕ και να κάνουμε κάτι για αυτό, στα σοβαρά. Κατ΄αρχάς, μιλάμε με κάποιο άτομο της εμπιστοσύνης μας γιατί είναι πολύ βαρύ να κουβαλάμε τόσο βάρος μόνοι μας. Κατόπιν, ζητούμε τη βοήθεια κάποιου ειδικού, είτε ιδιωτικά είτε σε κάποιον δημόσιο φορέα.
Τέλος, σε διαβεβαιώνω πως, σταδιακά, τα πράγματα αλλάζουν προς το καλύτερο, αν πληρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις.
Καλή δύναμη, από καρδιάς!
το χειροτερο από όλη αυτή την κατασταση είναι αυτο το πλάκωμα στο στέρνο που δε φευγει με τιποτα και το οτι πρεπει να φοραω μια μασκα ολη μερα μεχρι να βρεθω καποια στιγμη μονη μου για να ειμαι οπως αισθανομαι. Αυτη η καθημερινη προσπθεια να δειχνω καλα ειναι δυσβάσταχτη, μου τρωει την ενεργεια, αποφορτιζει την μπαταρια μου και απλα αισθανομαι συνεχεια κουρασμενη. το μονο βεβαιο ειναι οτι δεν το θελω, αλλα επισης βεβαιο ειναι οτι δεν αλλαζει, οταν ειναι κατι τοσο μεσα φυτεμενο στο κεφαλι, τοσα χρονια εχεις μεγαλωσει με αυτο, πλεον δεν ξερεις πως ειναι να μην εισαι ετσι. υπαρχει ενα οριο που αισθανεσαι στα καλυτερα σου, και οταν το φτασεις, απλα κανεις κουραγιο να μεινεις εκει οσο γινεται και μετα αποφορτιζονται παλι οι μπαταριες σιγα-σιγα και παλι πισω. και δεν τολμας να δεις περα απο αυτο το “καλο” οριο γιατι πιστευεις οτι ειναι χειροτερο, αλλα περισσοτερο γιατι δεν ξερεις πως ειναι αυτο. σαν τον τυφλο που γεννηθηκε τυφλος και εμαθε να λειτουργει με αυτη την ιδιοτητα. απλα σε αυτη την περιπτωση, το γλυστριμα ειναι γλυκο και ευκολο, γιατι ολη αυτη η προσπαθεια ειναι απλα τραγικα κουραστικη. και μονο που το σκεφτεσαι ολο αυτο ειναι τρομερα ψυχοφθορο, τρωει ενεργεια. και απλα λες οκ, μια ζωη ειναι, θα περασει. ειναι στιγμες η εποχες η περιοδοι που εισαι καλυτερα, αλλα αυτο ειναι απλα μια ψευδαισθηση.
Καλημέρα σας
Γράφετε: “…είναι στιγμές ή εποχές ή περίοδοι που είσαι καλύτερα, αλλά αυτό είναι απλά μια ψευδαίσθηση.”.
1. Γιατί θεωρείτε πως οι “καλές” εποχές ή περίοδοι της ζωής σας αποτελούν ψευδαίσθηση και όχι οι “κακές”;
Αφού η αίσθηση για τη ζωή σας είναι επαναλαμβανόμενα εντελώς διαφορετική, χωρίς να αλλάζουν ουσιαστικά τα πράγματα, αυτό σημαίνει πως ΒΙΩΝΕΤΕ τα ΙΔΙΑ πράγματα διαφορετικά, ανάλογα με τη διάθεσή σας, κι αυτό είναι κάτι που ΣΙΓΟΥΡΑ αλλάζει, όχι όμως από μόνο του.
2. Κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας επισκεπτόμενη κάποιον καλό ειδικό με ψυχοθεραπευτική εκπαίδευση ώστε να βρείτε τις απαντήσεις που χρειάζεστε εντός σας. Περί αυτού πρόκειται. Είναι βέβαιο πως, ΑΝ ΑΓΑΠΑΤΕ τον εαυτό σας πραγματικά, θα το πράξετε. Αν όχι, σημαίνει πως δεν τον αγαπάτε αρκετά για να του απλώσετε χέρι βοήθειας, με την προϋπόθεση πως δεν συντρέχουν άλλοι λόγοι που δεν το κάνετε (π.χ. οικονομικοί κ.ά.).
3. Το να προσποιείστε πως είστε καλά (αν δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος) δεν βοηθά. Μιλήστε για το πως νιώθετε με κάποιο άτομο της εμπιστοσύνης σας. Και μόνον αυτό κάνει τον κόσμο να φαντάζει μικρότερος και κάπως φιλικότερος. Ταυτόχρονα, με τον τρόπο αυτό, έχετε τη δυνατότητα να διαπιστώσετε το αν κάποιοι σας νοιάζονται πραγματικά που ίσως να μην το πιστεύετε…
Σας εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη! Γράψτε μου ξανά αν χρειάζεστε κάποια άλλη διευκρίνιση.
Είναι τόσα αυτά που θέλω να πω αλλά φοβάμαι.
Πληγωμένο τριαντάφυλλο,
ο φόβος είναι πολλές φορές κακός συνοδοιπόρος ζωής και οφείλουμε στον εαυτό μας να τον υπερβούμε, έστω και λίγο, μοιραζόμενοι αυτά που μας φοβίζουν με κάποιο άτομο που εμπιστευόμαστε ή που μπορεί να μας βοηθήσει. Δώσε, λοιπόν, στον εαυτό σου αυτήν την ευκαιρία.
Τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα, ο όποιος φόβος μας υπερμεγενθύνεται όταν τον μηρυκάζουμε και τον εγκλωβίζουμε εντός μας…
Καλή δύναμη
το χειροτερο από όλη αυτή την κατασταση είναι αυτο το πλάκωμα στο στέρνο που δε φευγει με τιποτα και το οτι πρεπει να φοραω μια μασκα ολη μερα μεχρι να βρεθω καποια στιγμη μονη μου για να ειμαι οπως αισθανομαι. Αυτη η καθημερινη προσπθεια να δειχνω καλα ειναι δυσβάσταχτη, μου τρωει την ενεργεια, αποφορτιζει την μπαταρια μου και απλα αισθανομαι συνεχεια κουρασμενη. το μονο βεβαιο ειναι οτι δεν το θελω, αλλα επισης βεβαιο ειναι οτι δεν αλλαζει, οταν ειναι κατι τοσο μεσα φυτεμενο στο κεφαλι, τοσα χρονια εχεις μεγαλωσει με αυτο, πλεον δεν ξερεις πως ειναι να μην εισαι ετσι. υπαρχει ενα οριο που αισθανεσαι στα καλυτερα σου, και οταν το φτασεις, απλα κανεις κουραγιο να μεινεις εκει οσο γινεται και μετα αποφορτιζονται παλι οι μπαταριες σιγα-σιγα και παλι πισω. και δεν τολμας να δεις περα απο αυτο το "καλο" οριο γιατι πιστευεις οτι ειναι χειροτερο, αλλα περισσοτερο γιατι δεν ξερεις πως ειναι αυτο. σαν τον τυφλο που γεννηθηκε τυφλος και εμαθε να λειτουργει με αυτη την ιδιοτητα. απλα σε αυτη την περιπτωση, το γλυστριμα ειναι γλυκο και ευκολο, γιατι ολη αυτη η προσπαθεια ειναι απλα τραγικα κουραστικη. και μονο που το σκεφτεσαι ολο αυτο ειναι τρομερα ψυχοφθορο, τρωει ενεργεια. και απλα λες οκ, μια ζωη ειναι, θα περασει. ειναι στιγμες η εποχες η περιοδοι που εισαι καλυτερα, αλλα αυτο ειναι απλα μια ψευδαισθηση..
Έχω απαντήσει στο ίδιο σχόλιο παραπάνω…
Καλημέρα,ονομάζομαι Μαρία και η κόρη μου είναι αυτόχειρας. Ευτυχώς έζησε!!!!!
Δεν ξερω γιατι σας το γράφω,αλλά ένιωσα την ανάγκη.
Είχε τα σημάδια,κάποια τουλάχιστον,και προσπάθησε να ζητήσει βοήθεια αλλά από τον σύντροφο της.λάθος άτομο γιατί είναι αυτός που την παρότρυνε να το κάνει.
Έχουν περάσει 11 μέρες….προσπαθώ καθημερινά με ηρεμία κ Αγάπη και θα συνεχίσω!θα ξεκινήσουμε κ συνεδρίες οικογενειακές κ ατομικές και θα τα καταφέρουμε.
Ένα《 παράπονο》εχω μονο,οι ιδιωτικοί ψυχολόγοι δεν βοήθησαν,έπαιζαν με το παιδί μου.Γιατί Χρόνια λόγω άγχους πήγαινε το παιδί.αλλά Όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια!!!!!γι αυτό. ……συνεχίζουμε.
Ευτυχώς που έζησε!!!! Έτσι, όπως ακριβώς το λέτε, είναι. Αυτό είναι το σημαντικότερο τη στιγμή αυτή.
Κάνετε πολύ καλά που συνεχίζετε την προσπάθειά σας να βοηθηθείτε. Είναι απαραίτητο και εύχομαι από καρδιάς, τη φορά αυτή, να έχετε βρει τους κατάλληλους ειδικούς που να σας προσφέρουν τη βοήθεια που χρειάζεστε.
Καλή δύναμη!
Tis teleftees dio meres zo mia kolasi.o pateras mou ekane apopira aftoktonias ..kremastike me skini sto garaz tou spitiou mas tixea o andras mou me ton kolito tou filo ton vrikane …Me fonakse tou dosame tis protes voithies itan idi mple to xroma tou kai anesthitos …eftixos kai oi tris kserame apo protes voithies…Eftixos den ton xasame .Nosilevete se psixiatriki kliniki, kai leei pos tha to ksanakani….Fovameeee toso poli ..Den ksero pos na ton voithiso .
Είναι πράγματι πολύ οδυνηρό να βιώσει κάποιος μια εμπειρία σαν και τη δική σας. Ο πατέρας σας χρειάζεται οπωσδήποτε τη βοήθεια ειδικού και μετά τη νοσηλεία του. Θεωρώ, όμως, πως κι εσείς -δηλαδή, τα άτομα του άμεσου περίγυρού του- θα πρέπει να αναζητήσετε μία ανάλογη βοήθεια ώστε να μπορέσετε να αντέξετε ψυχικά και να διαχειριστείτε αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Σας εύχομαι καλή δύναμη.
Βοήθεια! Μία πολύ καλή μου φίλη έχει αυτοκτονικες στάσεις λόγο οικογενειακών προβλημάτων. Ο πατέρας δεν αντιμετωπίζει με τον κατάλληλο το παιδί εδω και 7 χρόνια. Τα 5 ξέφευγε στην λύση των ονείρων. Στο μελλον της δηλαδή. Αλλα τα τελευταια δυο σκέφτεται την αυτοκτονία ως λύση και αυτόν τον μήνα αρχισε να χαρακωνεται. Είμαι μόλις 12 και δεν έχω ιδέα τι πρέπει να της πω για να απαλυνω τον πόνο της. Της πρότεινα τον ψυχολόγο αλλά η μαμά της δεν την αφήνει. Επίσης αρνείται να το πει κάπου αλλού για να πάρει βοηθεια ακομη και σε συγγενείς.
Φαίη,
επειδή τα πράγματα, όπως τα περιγράφεις, φαίνονται σοβαρά, και δεδομένου πως η μητέρα της φίλης σου αρνείται τη βοήθεια που έχει άμεση ανάγκη το παιδί της, θα σου πρότεινα να μιλήσεις με κάποιον ενήλικα της εμπιστοσύνης σου (δάσκαλο/καθηγητή στο σχολείο της φίλης σου ή με τους γονείς σου) για τη σοβαρότητα της κατάστασής της. Αυτοί να προσπαθήσουν να μιλήσουν με τη μητέρα της φίλης σου για τη σοβαρότητα του προβλήματος που αντιμετωπίζει η τελευταία, και, αν αυτό δεν αποδώσει, να επικοινωνήσουν με την κοινωνική πρόνοια ώστε να παρέμβει αυτεπάγγελτα γιατί πρόκειται για ένα παιδί εν κινδύνω και με γονείς που δεν είναι σε θέση να το προστατέψουν.
Καλή δύναμη
Καλημέρα διάβασα το άρθρο σας είναι τέλειο.. Ο γιος μου έκανα απόπειρα αυτοκτονίας προχτές…Ευτυχώς το είπε αμέσως..Είναι χρήστης ινδικής κάνναβης από τα 16 του τωρα είναι 33…Εδώ και πολλά χρόνια εγώ πήγαινα στο Κεθεα Μυτιλήνη Σ αλλά αυτός δεν πάει….Είμαι σε απόγνωση….Η μητέρα του.
Ευχαριστώ πολύ, για τα καλά σας λόγια.
Καλή δύναμη!
Προσπαθώ εδω κ δυο χρόνια να βοηθήσω το γιο μου αλλα δεν μπορω Ειναι καταθλιπτικος αν κ δεν.ξερω σε πιο βαθμο.Αρνείται πεισματικά να παει σε ειδικο Αναβαλει συνεχως τα παντα και μετα ριχνει την.ευθυνη σε μενα Αρνείται να παει φανταρος. Εχει μια ημιαπασχοληση και μενει σ ενα διαμέρισμα μονος του γιατι αρνείται να μεινει μαζι μου Μαλωσε με τον πατερα του, εφυγε απο το σπιτι που εμενε μαζι του, αλλα αρνείται πεισματικά να μου πει το λογο Ισχυρίζεται πως τιποτε δεν τον ενδιαφέρει και θελει να βαλει τερμα στη ζωη του. Πως μπορω να τον βοηθησω;
Η κατάσταση, όπως την περιγράφετε, φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολη. Τόσο εσείς η ίδια όσο και ο σύζυγός σας μοιάζει να είστε ακυρωμένοι από το παιδί σας, για κάποιον λόγο.
Θα πρέπει με κάθε τρόπο να προσπαθήσετε να επικοινωνήσετε μαζί του ώστε να συζητήσετε το πρόβλημά του. Αν δεν γίνει αυτό, τότε ίσως κάποιο άλλο πρόσωπο που ενδεχομένως να εμπιστεύεται ή να ακούει
(π.χ. φίλος, συγγενής, ερωτική σύντροφος). ΑΝ και πάλι τίποτα απ΄όλα αυτά δεν είναι εφικτό και πιστεύετε πως κινδυνεύει άμεσα, τότε θα πρέπει να καταφύγετε σε εισαγγελέα που θα εκδώσει
εισαγγελική εντολή ώστε να οδηγηθεί από την αστυνομία σε κάποια καλή ψυχιατρική κλινική/νοσοκομείο.
Καλή δύναμη
Γειά σας και συγχαρητήρια για το άρθρο σας. Μια φίλη μου πρόσφατα ενώ περπατούσαμε είπε ότι θα ηθελε να μπει μπροστά σε ένα αυτοκίνητο να την πατήσει και μετά είπε επίσης ότι θα ήθελε να πέσει από το μπαλκόνι. Είπε ότι πρόκειται για προσωπικό θέμα. Της είπα να μου μιλήσει αν και όποτε θέλει, αλλά δε φάνηκε σχεδόν καθόλου πρόθυμη να το κάνει. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι κάτι σοβαρό ώστε να ειδοποιήσω τη μητέρα της, αλλα ανησυχώ γιατί είναι και στην εφηβεία. Είμαι μπερδεμένη και θα ήθελα πολύ την γνώμη σας
Κατ΄αρχήν, ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.
Όσον αφορά στο θέμα της φίλης σας, κανείς δεν μπορεί, μέσα από μερικές μόνον λέξεις, να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα
για τη σοβαρότητα μιας τέτοιας κατάστασης. Όμως, θα πρέπει ΠΑΝΤΑ να την παίρνει πολύ στα σοβαρά. Θεωρώ πως θα πρέπει,
ευκαιρίας δοθείσης, να την ξαναρωτήσετε αν εννοούσε τα όσα έλεγε και πως το θέμα είναι τόσο σοβαρό που ξεφεύγει από
τα όρια του αυστηρά προσωπικού. Πως, αν σας θεωρεί καλή της φίλη, δεν μπορεί να σας εκθέτει σε ένα τόσο σοβαρό ενδεχόμενο
και μια τέτοια αγωνία, λέγοντάς σας πως είναι κάτι το αυστηρά προσωπικό. Τα αυστηρά προσωπικά θέματα δεν τα ανακοινώνουμε.
Νομίζω πως, με τον τρόπο της, κρούει καμπανάκι κινδύνου και πως χρειάζεται βοήθεια, όσο και αν την αρνείται σε αυτήν τη φάση.
Πείτε της πως είστε φίλη της, τη νοιάζεστε και την αγαπάτε και είστε διατεθειμένη να την ακούσετε
και να κάνετε οτιδήποτε θα μπορούσε να την κάνει να νοιώσει καλύτερα και να το ξανασκεφθεί.
Τίποτα, στην καθημερινή και προσωπική ζωή μας, δεν είναι αντάξιο ενός τέτοιου αντιτίμου.
Πολλοί μπορεί να το σκέφτονται σε κάποια φάση της ζωής τους και κάτω από το βάρος των επώδυνων συναισθημάτων που βιώνουν,
ελάχιστοι όμως το κάνουν πράξη, και αυτοί γιατί, συνηθέστατα, δεν είχαν την κατάλληλη βοήθεια ή το κατάλληλο άτομο δίπλα τους
(γιατί συχνά οι ίδιοι δεν το επιτρέπουν), σε μια τόσο δύσκολη/οριακή τους στιγμή.
Αν και μετά από μία τέτοια προσπάθεια εξακολουθεί να μη θέλει να μιλήσει για αυτό, νομίζω πως θα πρέπει
να ανακοινώσετε στους δικούς της κάτι τόσο σοβαρό πουθέτει σε κίνδυνο τη ζωή της. Αυτό ξεφεύγει από τα όρια του απορρήτου.
Σας εύχομαι καλή δύναμη
Σας ευχαριστώ πολύ
Γειά σας! Μια φίλη μου έχει τάσεις αυτοκτονίας. Όλο ξεκίνησε όταν κατάλαβε πως είναι διαφορετική ως προς τις ερωτικές της προτιμήσεις. Όταν το συζήτησε με την μητέρα της, αντέδρασε πολύ άσχημα κατακρίνοντάς την. Την έστειλε κατ’ ευθείαν σε ψυχολόγο, ο οποίος δυστυχώς δεν την βοήθησε καθόλου, ίσα ίσα την έκανε χειρότερα. Μετά από αυτά, η φίλη μου αυτοτραυματίζεται είτε χαράζοντας τον εαυτό της είτε καίγοντας τον εαυτό της με αναπτήρα ( σε μικρές επιφάνειες). Μετά από καιρό που είχε απομονωθεί, είπε σε εμένα και κάποιες άλλες φίλες μας, ο,τι την απασχολεί. Τώρα εγώ δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να την βοηθήσω.
Μαρία, καλημέρα!
Δυστυχώς, η σεξουαλικότητα, γενικώς, και ειδικότερα το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού κάποιου, περιβάλλεται από προκαταλήψεις, φόβο και αφορισμούς που δημιουργούν μεγάλο ψυχικό πόνο και κοινωνική απομόνωση σε πολλούς που “διαφέρουν” από αυτό που είναι κοινωνικά αποδεκτό. Τα παραδείγματα των κατατρεγμών και των εγκλημάτων σε βάρος “διαφορετικών” ατόμων, ομάδων, φυλών και λαών ανά τους αιώνες είναι πάμπολλα…
Πες τη φίλη σου (πόσο χρονών είναι;) πως το πρόβλημα δεν είναι η ίδια αλλά οι αντιλήψεις πολλών ανθρώπων που δεν ανέχονται ή απειλούνται από την οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Είναι φυσικό να την πληγώνει και να την απελπίζει μια τέτοιου είδους αντιμετώπιση όπως αυτή της μητέρας της, όμως να μην αμφισβητήσει ούτε στιγμή το δικαίωμά της να ορίζει η ίδια, μεταξύ άλλων, και τον τρόπο που θα χαρεί τη σεξουαλικότητα και τη ζωή της.
Δυστυχώς, η αναζήτηση βοήθειας από κάποιον ειδικό/”ειδικό” είναι κάποιες φορές απογοητευτική εξαιτίας της επαγγελματικής ή προσωπικής ανεπάρκειας αυτού στον οποίο απευθυνόμαστε. Τα παραδείγματα πολλά…
Η φίλη σου πονά γιατί πληγώθηκε από αυτούς που προσδοκούσε και που θα ΄πρεπε να την καθησυχάσουν, να την αποδεχθούν για αυτό που είναι, και όχι για αυτό που οι ίδιοι θα ήθελαν, και να την αγκαλιάσουν ως ένα παιδί που αναζητά απλά στήριξη και αποδοχή. Αφού οι δικοί της δεν στάθηκαν αντάξιοι αυτού του ρόλου, στην περίπτωση αυτή, πες της πως είσαι εσύ δίπλα της, πως την αγαπάς και πως τίποτα δεν αλλάζει στη σχέση σας και στα συναισθήματά σου για αυτήν και πως θέλεις να μιλά μαζί σου για όλα όσα τη βαραίνουν και για τον τρόπο θα ΄θελε να της φανείς χρήσιμη. Μην κάνεις, όμως, περισσότερα από όσα αντέχεις συναισθηματικά για να μην “καείς”.
Πες της, επίσης, πως αντί να στρέφεται ενάντια στον εαυτό της και να τον τιμωρεί, να τον αντιμετωπίσει όπως θα ΄κανε αν είχε μια πληγή/τραύμα που πονά/αιμορραγεί και πως, για να γιάνει και να μην κακοφορμίσει, θα πρέπει να το φροντίσει με τη δέουσα προσοχή και έγνοια και όχι να το “μολύνει” περισσότερο…
Αν χρειασθεί, ζήτα την άδειά της να μιλήσεις εσύ ή κάποιο άλλο άτομο, φίλος ή ενήλικας της εμπιστοσύνης της, στη μητέρα της, εξηγώντας της τη δύσκολη και ίσως οριακή κατάσταση που βρίσκεται το παιδί της. Αν θέλεις, πρότεινέ της να μου γράψει η ίδια κι εγώ θα κάνω ότι μπορώ για να της φανώ, έστω και λιγάκι, χρήσιμος.
Καλή δύναμη!
Καλησπερα σας.αντιμετωπιζω σοβαρο προβλημα ψυχικης υγειας.χωρισα απο μια σχεση 10 χρονων,ξερω μεσα μου πως απο πριν δεν ημουν καλα,αλλα για περιπου 2 μηνες ταυτοχρονα ειχα μια ερωτικη επαφη με κοπελα του ιδιου φυλου πρωτη φορα ερωτευτηκα τοσο και ενιωσα βαθια συναισθηματα καθοτι την γνωριζα καιρο.απο τη πολλη πιεση επαθα καταθλιψη ενιωθα οτι τρελαινομουν απευθυνθηκα σε ψυχολογο και ψυχιατρο και λαμβανω φαρμακευτικη αγωγη απο 25 απριλιου .απο 8 ιουνιου μου αλλαξε τα χαπια σε εφεξορ γιατι δεν εβλεπα βελτιωση.εξακολουθω να νιωθω απελπισμενη εχω κανει αποπειρα σε γεφυρα αλλα δεν ειχα τη δυναμη να το κανω.εχω χασει τον εαυτο μου δεν εχω κριση και αποψη για τιποτα ουτε γνωμη..νιωθω πως επηρεαστηκα τοσο ποφ τιποτα.δεν θ αλλαξει ποτε.θελω μονο να κοιμαμαι..στη δουλεια παω με το ζορι.εχασα και εμενα και ολα.μια κλαιω για το αγόρι μου και μια για μενα.και μετα σκεφτομαι οσα ενιωσα για εκεινη.το οτι νιωθω χαμενη ποτε θα φυγει.δεν αντεχω αλλο να μην εχω προσωπικοτητα..ειμαι μονο 29 και δεν χαιρομαι με τιποτα.δε θελω να μιλαω.δεν εχω γνωμη..τι να κανω?ειναι θεμα της καταθλιψης ή αλλαξα χαρακτηρα? Αλλα ηθελα πριν και μετα ολα ανατραπηκαν.νιωθω οτι δεν υπαρχει λυση καμια..δεν αντεχω αλλο να κανω υπομονη για κατι που δεν λυνεται.
Καλημέρα!
Είναι προφανές πως διανύεις μια περίοδο έντονης προσωπικής κρίσης, με αφορμή έναν χωρισμό μετά από μία μακρόχρονη σχέση αλλά και μια νέα εμπειρία στη ζωή σου που προκάλεσε έντονα αισθήματα και σύγχυση εντός σου.
Τέτοιου είδους κρίσεις ζωής θέλουν το χρόνο τους για να ξεπερασθούν και βιώνονται εντονότερα όταν επικάθονται σε κάποια ήδη υπάρχουσα ψυχική ευαλωτότητα, κάτι που καθιστά απαραίτητη τη βοήθεια ειδικού. Η λήψη κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής είναι κατά περίπτωση αναγκαία, αλλά από μόνη της δεν αρκεί για να αποκαταστήσει βιώματα και ενδοψυχικά ελλείμματα που μόνο μέσα από μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση μπορούν να συνειδητοποιηθούν και σιγά-σιγά να αποκατασταθούν/αναπληρωθούν.
Είναι πολύ συνηθισμένο σε μια τέτοια φάση που κι εσύ βιώνεις να νιώθει κάποιος πως δεν έχει τη δύναμη να συνεχίσει να παλεύει, πως δεν έχει νόημα η ζωή, πως τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και άλλα παρόμοια. Όλα αυτά δεν είναι παρά η αίσθηση της περιόδου κρίσης που κάποια στιγμή, και με την κατάλληλη βοήθεια, μπορεί να αρχίσει να απαλύνεται και το άτομο να ξαναβρεί σταδιακά το κουράγιο, την ελπίδα και τη διάθεση να ξανακάνει όνειρα για τη ζωή του…
Είσαι πολύ νέα για να θεωρείς δεν έχει νόημα η ζωή. Έτσι ΝΙΩΘΕΙΣ αυτή την περίοδο και με υπομονή, προσπάθεια και την κατάλληλη βοήθεια ΜΠΟΡΕΙΣ να ξαναβρείς τη διάθεση για ζωή. Έχω συναντήσει γονείς που έχασαν 2 και 3 παιδιά και που δεν ήθελαν παρά να κλείσουν τα μάτια τους για να πάψει το αβάσταχτο μαρτύριο που βίωναν. ΚΙ όμως, ξαναβρήκαν σταδιακά τη δύναμη να συνεχίσουν και να θέλουν να ζουν, έστω και πονώντας.
Αξιοποίησε τους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και βρίσκονται δίπλα σου με τον τρόπο που αντέχεις και νιώθεις πως σε βοηθά. Μίλα για αυτά που σε βαραίνουν. Βρες έναν έμπειρο ψυχοθεραπευτή ώστε να βρεις, με τη βοήθειά του, μια νέα και σταθερότερη ισορροπία εντός σου. Είμαι βέβαιος πως μπορείς να τα καταφέρεις. Είμαι νοερά κοντά σου και μη διστάσεις να μου ξαναγράψεις όποτε και όταν το έχεις ανάγκη.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!
Σάββας Σαλπιστής
Ο αδερφός μου τον τελευταίο καιρο πάσχει απο καταθλιψη κ λεει συνέχεια πως θέλει να πεθανει. Ο λόγος είναι οτι δε θέλει να συνεχίσει την επαγγελματική κατεύθυνση που διαλεξε νιώθει αποτυχημένος και τα βλέπει όλα μαυρα.τα πράγματα βέβαια δεν ειναι καθόλου οπως τα παρουσιάζει απλα αυτο που βιώνει τον κανει να τα βλέπει ολα απαισιόδοξα..οι γονείς μου με τους οποίους ζει μαζι τον στηρίζουν και προσπαθούν με συζητήσεις να τον βοηθησουν.αρνείται πεισματικά τη βοήθεια ειδικου.ως μονη λυση για να ησυχάσει βλέπει την αυτοκτονία.πως μπορούμε να τον βοηθήσουμε;
Πολυ ωραιο αρθρο.
Εχω ζυγισει τις καταστασεις τα εχω σκεφτει ολα διεξοδικα και δε βρισκω καποια λυση οσο κι αν προσπαθω
Εχω αρχισει να σκεφτομαι οτι θα ηταν πιο ευκολο απλα να τελειωναν ολα γιατι κουραστηκα να προσπαθω χωρις αποτελεσμα.Πολλα χρονια δε μπορω να βρω λυσεις στα προβληματα μου.Ισως απλα να ειμαι ατυχη τι να πω
Γεια σας . Έχω αρχίσει να φοβάμαι γιατί μια φίλη μου έχει αρχίσει να δείχνει σημάδια για απόπειρα αυτοκτονίας. Προσπαθώ να είμαι κοντά της . από ότι μου έχει πει είναι ότι δεν έχει συναισθήματα . Λέει δεν είναι χαρούμενη από την ζωή της . Νιώθει ένα κενό .. δεν ξέρω τι να κάνω..
Καλησπέρα σας
Πέραν των όσων γράφω στο συγκεκριμένο άρθρο μου, δεν έχω τίποτα περισσότερο να προσθέσω, δίχως να έχω καμία πληροφορία για τη φίλη σας και εξ αποστάσεως.
Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά και στα παρακάτω άρθρα:
1. https://www.i-psyxologos.gr/psixikos-ponos/ και
2. https://www.i-psyxologos.gr/stiriksi-parigoria/
Καλή δύναμη
Καλησπέρα,
θεωρώ πως όλοι μας λίγο πολύ έχουμε περάσει από άσχημες καταστάσεις. Δυστυχώς ακόμα είμαστε στην εποχή που η επίσκεψη στον ψυχολόγο θεωρείται ντροπή. Μπορώ να καταλάβω πως για οικονομικούς λόγους κάποιοι αδυνατούν αλλά δεν μπορώ να δεχτώ αυτόυς που δεν το κάνουν για κοινωνικούς λόγους. Ο λόγος θέλησα να γράψω είναι αποκλείστικα για να εκφράσω την χαρά μου που υπάρχουν άνθρωποι που βοηθούν έστω και απο εδώ , άνθρωποι που αφιερώνουν χρόνο για να απαντήσουν στις ανησυχίες και στους πόνους που μπορεί να έχει κάποιος. Κε Σάββα τυχαία βρέθηκα σε αυτό το forum και έπειτα από τις απαντήσεις που δώσατε έχω να σας πω ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που ύπαρχετε.
Ήθελα να το συντάξω λίγο καλύτερα αλλά είμαι στο γραφείο και δέχομαι απροειδοποίητες επισκέψεις από τον προϊστάμενο μου :). Πρέπει όμως να πέρασα αύτό που ήθελα να πω.
Τάσο,
ευχαριστώ από καρδιάς για τα καλά σου λόγια. Μακάρι αυτά που γράφω να φανούν χρήσιμα έστω και σε έναν συνάνθρωπό μας.
Καλή συνέχεια και καλό καλοκαίρι!
Καλημέρα σας. Μόλις σήμερα το πρωί έμαθα από τον πρώην σύζυγό της αδερφής μου πως η ίδια έχει τάσεις αυτοκτονίας και σκέφτεται να δώσει ένα τέλος σε ολο αυτό. Δεν σας κρύβω πώς βρίσκομαι σε πανικό, δεν ξερω τί να κάνω και πως να το διαχειριστώ. Σας παρακαλώ, βοηθήστε με να ακολουθήσω μια τακτική δεκτική προκειμένου να την βοηθήσω. Έχει ένα παιδάκι, δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα μπορούσα και που να σταθώ για να της αλλάξω τις σκέψεις
Καλημέρα σας!
Νομίζω πως το άρθρο αναφέρει, σε γενικές γραμμές, το τι μπορεί να κάνει κάποιος σε τέτοιες περιπτώσεις. Αν χρειάζεστε περισσότερες και πιο προσωπικές κατευθυντήριες γραμμές, αλλά και επειδή το θέμα είναι πολύ ευαίσθητο και σοβαρό, θα σας συνιστούσα να επισκεφθείτε, στην πόλη που ζείτε, κάποιον ειδικό με τον οποίο να συζητήσετε λεπτομερώς όλες τις παραμέτρους της συγκεκριμένης κατάστασης.
Ένας ειδικός θα πρέπει πρώτα να ρωτήσει πολλά πράγματα ώστε να διαμορφώσει μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη άποψη για μία κατάσταση, για να μπορέσει, στη συνέχεια, να δώσει εξατομικευμένες οδηγίες για την αντιμετώπισή της. Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να γίνει μέσα από αυτήν την ιστοσελίδα, για ευνόητους λόγους.
Εύχομαι καλή δύναμη και όλα να πάνε κατ΄ευχήν.
Γεια σας.
Ο σύντροφός μου ειναι ναυτικός και λόγω κάποιων περιστάσεων στο εργασιακό του περιβάλλον ένιωθε πολυ πιεσμένος και συναισθηματικά φορτισμένος,και μια μέρα που είχαμε τσακωθεί μέσω τηλεφώνου εκανε απόπειρα αυτοχειρίας, προσπαθώντας να βλάψει τον εαυτό του.Εγω προσπαθησα να τον πείσω να πάρει τηλέφωνο κάποιον απο το προσωπικό ώστε να τον βοηθήσει και τελικά τον έπεισα…Πριν ένα μήνα γύρισε στην Ελλάδα και παρατηρώ συχνά οτι αναφέρεται πως θέλει να πεθάνει,και βλέπει βίντεο στο YouTube που έχουν σχέση με την αυτοκτονία.Ειλικρινά θέλω πάρα πολύ να τον βοηθήσω και το μονο που κάνω ειναι να τον συμβουλεύω οσο μπορώ αναφέροντας συχνά στα συγγενικά του πρόσωπα ότι κανει αυτές τις σκέψεις.Πιστευώ πως θελει κάποιον ειδικό ώστε να τον βοηθήσει να το ξεπεράσει αλλά όσες φορές του αναφέρω αυτή την προοπτική είναι αρνητικός.Αν βλέπετε αυτο το μήνυμα απαντήστε μου σας παρακαλώ…
Καλησπέρα σας
Ως γενικές συμβουλές είναι αυτές που αναφέρονται στο άρθρο. Εάν δέχθηκε, την πρώτη φορά που ήθελε να αυτοκτονήσει, να μιλήσει με εκείνο το άτομο από το προσωπικό που τον απέτρεψε να κάνει πράξη αυτό που ήθελε, τότε προτείνετέ του να κάνει το ίδιο και τώρα. Αν δεν θέλει, επικοινωνήστε εσείς με το άτομο αυτό και ζητήστε του να μιλήσει με τον σύντροφό σας. Δεν υπάρχει κάποιο άτομο από το άμεσο φιλικό ή συγγενικό του περιβάλλον που να το εμπιστεύεται ή να επιθυμεί να μιλήσει μαζί του; Θα ήταν και αυτό μια δυνατότητα.
Σίγουρα δεν ήταν ο καβγάς σας η αιτία της πρώτης απόπειρας που έκανε όσο ήταν ακόμα στο πλοίο. Ήταν απλά η αφορμή. Φαίνεται πως έχει σοβαρά θέματα ο σύντροφός σας και είναι εκ των ουκ άνευ η βοήθεια από κάποιον ειδικό και πιθανόν και η χορήγηση κάποιας κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής, παράλληλα με μια υποστηρικτική ψυχοθεραπεία.
Καλή δύναμη
Καλησπέρα σας.τελευταια,όλο κι πιο έντονα έχω αρχίσει κι έχω περίεργες σκέψεις.λογω εργασίας,ταξιδεύω με καράβι πολύ,κι υπάρχει αρκετή πίεση,η τουλάχιστον αυτό που εκλαμβάνω εγώ ως πίεση,καθώς κι υπερβολικές συμπεριφορές,από εταίρα άτομα,τα οποία δυστυχώς δεν γίνεται να απομονώσω.λογω αρκετού εύρους κι διάρκειας ταξιδιού,έχω απομονωθεί αρκετά τελευταία,κι αποξενώνομαι από άτομα τα οποία έκανα παρέα.πυκνα συχνά,ξενερώνω κι στεναχωριέμαι απίστευτα,για μικροπραγματα κι λόγους.εχω αρχίσει κι αποξενώνομαι κι από φίλους,στην Αθήνα
.όλα αυτά,μέχρι τώρα τα καταλαβαίνω ότι γίνονται,αλλά δεν έχω τη δύναμη κι την επιθυμία να τα αποτρέψω.δεν ξέρω αν επιστρέψω στην Αθήνα,μήπως όλο αυτό είναι επαγγελματικό στρες,αλλά όπως κι να έχει,υπάρχει η σκέψη,να φύγω να τελειώνουμε.ποια είναι η άποψη σας πάνω σε αυτό το θέμα;
Καλησπέρα, Κώστα
Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσει κάποιος σε ένα τόσο καίριο ερώτημα, έχοντας ελάχιστη πληροφόρηση και μη γνωρίζοντας πολλά πράγματα για τον ενδιαφερόμενο.
Είναι πιθανό να πρόκειται, όπως κι εσύ αναφέρεις, για σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης ή ακόμα και για κατάθλιψη, χωρίς να αποκλείεται και κάποιου άλλου είδους ψυχική διαταραχή. Στις καταστάσεις αυτές, υπάρχουν συχνά αυτοκτονικοί ιδεασμοί, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει απαραίτητα και πραγματικό κίνδυνο αυτοχειρίας. Η σοβαρότητα των αυτοκτονικών ιδεασμών δεν μπορεί να αξιολογηθεί εξ αποστάσεως και με βάση ελάχιστη πληροφόρηση.
Θα σου πρότεινα, με την πρώτη ευκαιρία που θα βρεθείς στην Αθήνα, φρόντισε οπωσδήποτε να επισκεφθείς κάποιον ειδικό που θα μπορέσει να σε καθοδηγήσει, να απαντήσει στα όποια ερωτήματά σου και, αν το κρίνει απαραίτητο, να σου προτείνει και κάποια κατάλληλη μορφή θεραπείας.
Καλή δύναμη!
Σ.Σ.